روز اول مهر ماه سالروز تولد حسین منزوی غزلسرای بزرگ معاصر ایران است. شاعری که بار دیگر اثبات کرد که غزل نامیراترین قالب شعر فارسی است. کسی که روح شعر امروز و درک و نگرش نو را در غزل ریخت و حاصل کارش او و غزلش را ماندگار کرد. به‌تعبیر یکی از دوستانم، آقای مجید زهتاب، منزوی کسی بود که در زندگی خود هیچ چیز را جدی نگرفت، مگر شعر و شاعری را. از او  کتاب‌های حنجرهٔ زخمی تغزل، از شوکران و شکر، با عشق در حوالی فاجعه،  از ترمه و تغزّل و چند اثر دیگر چاپ شده است.

    در گالری عکس سایت تبیان چند عکس به عنوان عکس های حسین منزوی قرار گرفته است. دو عکس ظاهراً متعلق به منزوی است و عکس بخشی از دستخط او هم در شمار عکس هاست. دو عکس دیگر یکی قطعاْ تصویر استاد دکتر علینقی منزوی اندیشمند پژوهشگر، کتابشناس، نسخه پژوه و فهرست نویس بزرگ معاصر است(تصویر اول) و دیگری تصویر برادر او استاد بزرگ فهرست نویس، کتابشناس و نسخه پژوه نازنین و دوست داشتنی معاصر احمد منزوی است(عکس آخر) و من نمی توانم در ک کنم که با این همه اختلاف در تصاویرِ، چرا همهٔ عکس‌ها متعلق به حسین منزوی دانسته شده است.  یکی از عکس ها هم احتمالاً  منزوی را در بیمارستان و در روزهای پایانی عمر نشان می‌دهد و عکس جالب توجهی است.